Witam Was serdecznie i pozdrawiam ze słonecznej Sycylii gdzie właśnie jestem- tym razem nie z grupą kursantek tylko w pracy. Co tu robię? To co zawsze – gotuję, stylizuję i fotografuję. Dlaczego aż tak daleko od domu? A dlaczego nie?
Luty i marzec to dla fotografa kulinarnego współpracującego z czasopismami najtrudniejsze miesiące w roku. Dla niektórych wydawnictw pracuje się z 3 miesięcznym wyprzedzeniem. Łatwo więc policzyć, że w lutym muszę wyczarować na zdjęciach- maj a w marcu- czerwiec. I na dodatek dla magazynów, które chcą widzieć na zdjęciach lokalne i sezonowe produkty.
Kto mnie zna wie, że ja naprawdę potrafię być kreatywna w swojej pracy ale cudotwórcą nie jestem. Nie zrobię pięknych zdjęć o poziomkach w lutym w Polsce bo po prostu nie mam poziomek, nie mówiąc już o poziomkowych listkach, kwiatkach etc. Nie mam też dobrego światła za oknem – a dla Waszego dobra odpuszczę sobie używania niecenzuralnych słów opisujących co czasami sądzę o zimowym świetle za oknem mojego studia.
Bardzo szybko więc w swojej pracy fotografa zorientowałam się, że żeby nie zwariować w tym zawodzie trzeba pracować “na zapas”, tzn. fotografować sezonowo. Poziomki w czerwcu, jabłka we wrześniu, szparagi w maju a grzyby we wrześniu. Wtedy wszystko wychodzi na zdjęciach lokalnie, sezonowo i naturalnie.
Oznacza to, że fotografuję najczęściej w systemie “rok do przodu”- aby wykonane sesje w następnym sezonie zaproponować współpracującym ze mną magazynom i agencjom. Wielu fotografów twierdzi, że to hazard bo nie wiadomo co magazyny zamówią w następnym roku ale mnie osobiście jeszcze się nigdy nie zdarzyło abym nie sprzedała wyprodukowanych w takim systemie sesji. Z reguły schodzą na pniu bo prezentowane na nich produkty nie pochodzą z supermarketu lecz z mojego ogródka i to na zdjęciach zawsze się obroni:) 
2018 rok był jednak bardzo szczególny w moim życiu (powinnam raczej napisać bardzo trudny) i nie miałam w nim przestrzeni do fotografowania na zapas- tak naprawdę ograniczyłam swoją pracę zawodową do niezbędnego minimum i zajmowałam się zupełnie czymś innym.
Niestety wszystko w życiu ma swoje konsekwencje- moje są takie, że przyszedł felerny luty i marzec a ja nie mam sesji zrobionych poprzedniego lata i jestem zupełnie do miesięcy letnich nieprzygotowana. A zakontraktowaną pracę trzeba wykonać i materiał wysłać do magazynów i agencji. A tu za oknem ciemno, ogródek pod śniegiem, w sklepach “plastikowe” warzywa i inspiracji brak.
Długo się więc nie zastanawiałam tylko spakowałam walizkę pełną gratów do stylizacji i poleciałam w stronę słońca- czyli na moją ukochaną Sycylię. Mam tu wszystko czego mi trzeba- cudowne miejsce gdzie wynajmuje mały pokoik z wielką kuchnią. Lokalny targ warzywny- na którym pełno świeżej zieleniny, warzyw, owoców. Mam słońce i światło jak marzenie, mam widok na dymiącą Etnę za oknem a przed tym oknem drzewo całe obwieszone cytrynami.
No i tak to ja mogę pracować!!!
A oprócz tych wszystkich wspaniałości mam u boku moją ukochaną pysznie gotującą asystentkę- Anie Simon. W zaledwie tydzień zrobiłyśmy tu 5 dużych sesji magazynowych, przerobiłyśmy chyba tonę warzyw i umyłyśmy chyba ze 150 garnków, albo raczej wszystkie 3 sztuki, które tu mamy umyłyśmy po 50 razy. Nie ma znaczenia -ważne, że od wschodu do zachodu słońca pracowałyśmy dzielnie i udało nam się skończyć pracę przed czasem- tak że dzisiaj już tylko odpoczywamy. Wyjadamy to co zostało po tych wszystkich pysznych sesjach, wystawiamy twarze do słońca, sokujemy kilogramy czerwonych pomarańczy zrywanych w lokalnym sadzie i łapiemy aparatami sycylijską złotą godzinę (bo co robią fotografki po pracy dla przyjemności??- no przecież, że fotografują). A u Was w Polsce, jaka pogoda?? Warto wracać??
Witam serdecznie, dziś przepis na mój ulubiony zielony koktajl. Dodam, że 
Prezentowane dziś zdjęcia i przepis pochodzą z mojej stałej autorskiej rubryki w magazynie Moje Gotowanie. Już od 20 lutego znajdziecie w kioskach marcowe wydanie magazynu a w nim przepisy na wszystkie przedstawione na dzisiejszych zdjęciach zielone koktajle oraz sporą garść informacji jak z głową przejść na marcowy zielony detoks. A wszystko to aby uniknąć lub pozbyć się marcowej chandry i z pełną energią ruszyć ku wiośnie. Niech Moc będzie z Wami- Wszystkiego Zielonego Wam życzę!!!
Print Friendly
Tegoroczny wyjazd był też szczególny ze względu na porę roku (z reguły latamy na Sycylię w zimie w środku sezonu cytrusowego) tym razem postanowiłyśmy odwiedzić wyspę jesienią pod koniec października aby zdążyć fotografować zbiory oliwek, uprawy granatów i plantacje opuncji figowej.
Zapakowałyśmy też oczywiście walizki wszystkimi pysznościami, które co roku nabywamy na lokalnym targu w Katanii- to moim zdaniem jeden z bardziej fotogenicznych targów warzywnych we Włoszech.
Witam Moi Drodzy Stali Czytelnicy! (bo są tu jeszcze tacy???, Prawda???). Bardzo mnie mało ostatnio- tutaj na blogu i w mediach społecznościowych i pewnie jeszcze chwilę mnie tu regularnie nie zobaczycie więc uznałam, że należy Wam się krótkie wyjaśnienie.
Takim miejscem z pewnością była położona pół godziny drogi od Katanii- 
Bo nie wiem czy zauważyliście, że granaty (zresztą jak każde obecnie owoce) można kupić w paru różnych odmianach. Różnią się one nie tylko gabarytami czy barwą skórki ale głównie wielkością i kolorem ziaren, o które przecież nam w granatach chodzi. Im ciemniejszy kolor purpury tym smak ziarenek bardziej kwaśny i cierpki, im ziarna większe i jaśniejsze (niektóre potrafią być nawet różowe, żółte czy prawie przezroczyste) tym smak słodszy- a twarda pestka w środku ziarenka mniejsza. 
Próbowałyśmy na farmie paru odmian prosto z nagrzanych słońcem drzew i czułyśmy wielką różnicę. Oczywiście na pewno nie taką jak właściciel farmy, który jest wielkim smakoszem tego owocu oraz poszukiwaczem “granatowego Graala” – odmiany doskonałej, nie za cierpkiej, nia za słodkiej z wielkimi soczystymi pestkami w środku, takiej która będzie odporna na choroby, nie będą lubiły jej mrówki (oj bo mrówki uwielbiają granaty, chodzą całymi tabunami po drzewach i nadgryzają owoce) a jej gałęzie będą w stanie same utrzymać ciężkie owoce bez specjalnego systemu rusztowań. 
Bo granaty na farmie rosły na nie za wysokich drzewach podobnych do naszych jabłoni. Trochę się czułam na farmie Gaetano Tirro jakbym była w podwarszawskim Grójcu, które jest naszym zagłębiem jabłkowym. Choć przyznać muszę i myślę, że zgodzą się ze mną wszystkie moje fotograficzne kursantki, które brały udział w wyjeździe, że wbrew naszym wielkim oczekiwaniom granaty okazały się być owocami BARDZO trudnymi do fotografowania (w przeciwieństwie do oliwek i oliwnych drzew, które są chyba najfotogeniczniejszymi drzewami na świecie).
Podjęłyśmy jednak wyzwanie i spędziłyśmy cały dzień najpierw fotografując owoce w sadach na drzewach a potem stylizując przywiezione plony w naszym hotelu. Ja uparłam się fotografować granaty na pięknych, starych piaskowych schodach prowadzących do biura właścicielki naszego hotelu (Pani wykazała się ogromną cierpliwością przeskakując za każdym razem przez moje kompozycje kiedy chciała wejść lub wyjść ze swojego biura- za co jestem jej niezmiernie wdzięczna). 
Tak powstała prezentowana Wam dziś sesja, która opublikowana została w mojej stałej autorskiej rubryce w styczniowym wydaniu 
Miałam okazję odwiedzić ostatnio 
Po drugie moje kursy to dla mnie wspaniała możliwość spotykania ciekawych ludzi dzielących tą samą pasje i zainteresowania. Przez ostatnie 4 lata dzięki organizowaniu warsztatów spotkałam więcej takich osób niż przez cała swoje życie. Jedną z nich jest właśnie Kasia Hutna, która przyjechała na mój kurs aby nauczyć się lepiej fotografować dania z jej pałacowej restauracji. 
Wiosną, spędziłyśmy z Kasią 2 dni w moim studio pod Warszawą, po których szybko doszłyśmy do wniosku, że powtórzymy kurs w samym pałacu. Tam łatwiej pomogę Kasi znaleźć właściwe miejsce, światło, czas i elementy stylizacji potrzebne jej do fotografowania jedzenia. 
Tak oto znalazłam się jesienią, na drugim końcu Polski, robiąc to co lubię najbardziej – ucząc, stylizując i fotografując jedzenie. W pięknym miejscu, z ciekawymi ludźmi i pyszną kuchnią… czy można chcieć czegoś więcej od życia? 🙂
Pałac zauroczył mnie od pierwszego wejrzenia. Pięknie odrestaurowany budynek, z uroczym parkowym ogrodem i niesamowitymi widokami na góry. (Wszak jesteśmy w Kotlinie Kłodzkiej!!!).
Każdy urządzony z żelazną konsekwencją w stonowanej beżowej prowansalskiej kolorystyce z dbałością o najdrobniejszy szczegół. Wszystko tutaj -począwszy od bryloczka do pokojowego klucza, na starych rycinach zdobiących ściany łazienki skończywszy-może zachwycić gości. Tak samo jest w częściach wspólnych budynku. Ja przez pierwszy dzień wizyty w pałacu dostałam “syndromu japońskiego turysty”- tzn. wszędzie chodziłam z aparatem i co parę kroków zatrzymywałam się by robić zdjęcia: pięknych miejsc, subtelnych detali, oryginalnych przedmiotów. Moje poczucie piękna czuło się w tym miejscu – mocno usatysfakcjonowane. 
Tak samo było na zewnątrz, przepadłam w parku eksplorując różne jego zakamarki a kiedy dotarłam do pałacowego warzywnego ogrodu, nie można mnie było stamtąd wyciągnąć. Tu Pani Maryla uprawia większość kwiatów, które potem pysznią się w pięknych bukietach w całym hotelu, stąd też pochodzi część warzyw i owoców która trafia do pałacowej restauracji i kawiarni. 
Bo pałac oprócz gastronomicznej obsługi swoich gości, prowadzi też pałacową kawiarnię,dostępną dla gości z zewnątrz, z czego chętnie korzystają okoliczni mieszkańcy Kotliny Kłodzkiej.
A jest z czego korzystać. Przez te kilka dni fotografowania dań z karty restauracyjnej spróbowałam i spałaszowałam z wielką przyjemnością większość z nich- oczywiście tylko tych wegetariańskich- ale ku mojej wielkiej radości było ich w karcie całkiem sporo. 
Pałac to miejsce bardzo nastrojowe, pełne spokoju, harmonii i pięknej kameralnej muzyki sączącej się w tle. Pachnie tu świeżo ciętymi kwiatami, ciepłą szarlotką i olejkiem piżmowym. Idealne warunki na romantyczny niespieszny weekend dla dwojga lub na wyjazd z najlepszymi przyjaciółkami. 
Niedaleko stąd do wszystkich 
No i mam dla Was, wspaniałą nagrodę, Moi Drodzy. Oto voucher, który obejmuje 2 x nocleg dla 2 osób w Pałacu Kamieniec, zakwaterowanie w pokoju deluxe, 2 x śniadanie, słodki poczęstunek w pałacowej kawiarence, seans w saunie oraz darmowe wi-fi i parking. I przyznam szczerze, już zazdroszczę temu, kto tą nagrodę wygra!!! A jakby ten szczęśliwiec nie miał kogo ze sobą do pałacu zabrać- to ja jestem chętna jak najbardziej ;)))
Długo się zastanawiałam jaki konkurs byłby wart TAKIEJ nagrody?? I nie mogłam NIC wymyślić. Aż zrobiły to za mnie moje kursantki podczas tegorocznego wyjazdowego 
Oczywiście pierwsze propozycje brzmiały “napisz, że trzeba być szczupła brunetką lat 42, na imię mieć Magda, mieszkać w Szczecinie na ul. Wojska Polskiego i właśnie siedzieć z Tobą przy stole pod oliwnym drzewem” , “napisz, że był konkurs ale już nieaktualny bo ja go właśnie wygrałam” itd, itp. Ale kiedy w końcu żarty poszły na bok. Doszłyśmy do wspólnego wniosku, że jeśli u mnie, to ten konkurs musi być fotograficzny. A że TAKA wspaniała nagroda to i trudność powinna być szacowna. A więc….
Poproszę Was o jedno lub serię zdjęć kulinarnych, które stylizacją pasowałyby do Pałacu Kamieniec. Mam nadzieję, że moje dzisiejsze kadry dają Wam dość jasny obraz co to za miejsce, jeśli nie ,to wejdźcie proszę
ps. Dodać jeszcze muszę koniecznie, że kulinarne zdjęcia widoczne w dzisiejszym poście wykonałam razem z Kasią Hutną podczas naszego kursu fotografii kulinarnej zorganizowanego w pałacu.