Salsa z Mango i sesja dla magazynu Moje Gotowanie

Witam serdecznie, trochę pod prąd z tymi zdjęciami pełnymi słońca. W nastroju mało świątecznym za to z przepisem na pyszną, orzeźwiającą, zdrową, dietetyczną salsę z mango. Coś w sam raz do wypróbowania po świątecznym obżarstwie 🙂 Jak pewnie pamiętacie na przełomie października i listopada odwiedziłam hiszpańską Andaluzję gdzie fotografowałam lokalne uprawy- głównie mango, awokado i oliwki. To był piękny czas, w bardzo uroczym miejscu, we wspaniałym towarzystwie (postaram się napisać o tym osobny wpis i pokazać trochę więcej zdjęć z tego miejsca). Spełniłam kolejne swoje marzenie by móc fotografować na drzewie jeden z moich ukochanych owoców- MANGO.

Nie wiem czy wiecie ale w wielu krajach naszego globu mango uważane jest za najwspanialszy owoc świata. Oryginalnie pochodzi z Indii ale mangowe drzewa uprawia się obecnie w wielu zakątkach globu. M.in na południu Europy (hiszpańska Andaluzja gdzie byłam to zagłębie mangowe),na Filipinach, Florydzie, w Tajlandii, Pakistanie, Australii, Meksyku i wielu krajach Ameryki Południowej. Istnieje ponad 100 odmian mango o skórce w wielu kolorach od intensywnej żółci, poprzez pomarańcz, ciemną zieleń, głęboką czerwień aż do fioletowej czy różowej purpury. Miąższ jednak zawsze pozostaje żółto- pomarańczowy (przynajmniej u tych odmian które widziałam i jadłam). Drzewa mango są duże z podłużnymi grubymi liśćmi, bardzo żywotne (owocują nawet do 300 lat) bardzo przypominają drzewa awokado i mnie osobiście trudno rozróżnić je od siebie kiedy nie owocują. Nawet owoce rosną podobnie jak u awokado na długich często nawet półmetrowych ogonkach.

Są różnych kształtów i rozmiarów- od wielkości zaciśniętej dziecięcej piąstki począwszy na olbrzymich nawet kilogramowych owocach skończywszy. Za najlepszą odmianę w świecie uchodzi indyjskie Alphonso Mango(choć uważajcie z wygłaszaniem publicznie takich opinii w innych krajach produkujących ten owoc!) jest bardzo niepozorne, malutkie, z plamami na pomarańczowej skórce, miąższ ma jednak niesamowicie słodki,soczysty i orzeźwiający. W Indiach Hindusi porównują go do amrity- legendarnej ambrozji indyjskich Bogów. Jeśli kiedykolwiek będziecie mieli okazję je spróbować- polecam! W Warszawie w sezonie na indyjskie mango (czyli od kwietnia do końca lata) można kupić je w tym prowadzonym przez hindusów sklepie. Sprowadzają je co poniedziałek całymi kartonami z Londynu, ustawiają się po nie kolejki a czasami trzeba się nawet zapisywać na specjalna listę.

W pierwszej trójce najbardziej polecanych do spróbowania odmian umieściłabym jeszcze pochodzącą z Florydy odmianę Glenn (ma cudowny aromat, parę owoców umieszczonych w kuchni może posłużyć jak najlepszy odświeżacz powietrza) i Ataulfo. To tą odmianę można w Meksyku zjeść nadzianą na patyk, finezyjnie ponacinaną w kształt róży i obficie posypaną (!!!)… ostrą papryką (kto był w Meksyku ten wie o czym mówię). Słodkość owocu mango często w kuchniach świata przełamywana jest nietypowo- np. czosnkiem, chili czy cebulą. Wiem,wiem, brzmi dziwnie ale zapewniam- smakuje genialnie- przekonacie się jeśli tylko spróbujecie dzisiejszego przepisu na salsę. Pochodzi on (wraz z wszystkimi dzisiejszymi zdjęciami) z sesji wykonanej do styczniowego numeru Magazynu Moje Gotowanie. Można już go znaleźć w kioskach wraz z innymi moimi przepisami na wykorzystanie mango. Oprócz salsy, znajdziecie tam pyszny sernik na zimno z mango, oryginalną sałatkę z marynowanymi w mango i grillowanymi warzywami, mango lassi- słynny indyjski słodki napój i mango sushi (na słodko, z pysznym mleczno-kokosowym ryżem).

W Polsce niełatwo jest dostać dobre mango– to co oferuje większość sklepów w żaden sposób nie przypomina króla owoców. Tym którzy nie mieli doświadczenia z dobrym mango tłumaczę, że jest to taka różnica jak pomiędzy pysznymi polskimi czerwcowymi truskawkami a tymi plastikowymi niewiadomego pochodzenia sprzedawanymi w zimie w supermarketach.

Najlepsze mango sprzedawane powszechnie w Polsce można kupić w Biedronce (i nie, to nie jest pseudo-reklama albo lokowanie produktu). Pochodzi najczęściej z Ameryki Południowej lub z Hiszpanii i jest dojrzałe- czego nie można powiedzieć o owocach sprzedawanych w innych sklepach. Bo mango jest dobre dopiero wtedy kiedy dojrzeje, jak to sprawdzić -owoc powinien być miękki- nie kupujcie twardego mango– większość z nich nigdy nie dojrzeje a co za tym idzie nie nabierze słodyczy. Dojrzałość owocu sprawdza się dokładnie tak samo jak u awokado. Należy lekko nacisnąć skórkę, miąższ powinien ustąpić ale z lekkim oporem. Nie kupujcie również bardzo miękkich owoców będą najczęściej przejrzałe i lekko sfermentowane. Mango sprzedawane jest w Polsce jeszcze w dwóch formach – jako suszone owoce (są przepyszne- polecam spróbować) i w puszce- rzadziej jako kawałki owoców częściej jako owocowa pulpa. Jest ona dobrym substytutem puree ze świeżych owoców, idealnie nadaje się do deserów, lodów, lassi, smootie i koktajli. Poeksperymentujcie z mango- jest tego warte- nie bez przyczyny to przecież “król owców”. Zacznijcie od tego prostego przepisu na salsę- jestem pewna, że Wam posmakuje.

Print Friendly

ORZEŹWIAJĄCA SALSA Z MANGO
(jedna z lepszych sals jaką jadłam!)

1 duże dojrzałe mango
1 małe dojrzałe awokado
1/2 krótkiego ogórka szklarniowego
1 mała czerwona cebula
1/2 małej czerwonej papryki
świeże chili lub różowy pieprz (dla tych, którzy lubią)
parę gałązek mięty lub świeżej kolendry
sok z limonki lub cytryny około 3-4 łyżek

Mango, awokado i cebulę obrać, drobno posiekać razem z ogórkiem, papryką i listkami ziół. Doprawić sokiem z cytryny i ewentualnie posiekanym świeżym chili czy utłuczonym w moździerzu różowym pieprzem. Pozostawić w lodówce na godzinę aby smaki się przegryzły. Podawać samą lub jako dodatek do ryżu i curry.

Jeśli ktoś lubi można salsą lekko posolić ale warto to zrobić dopiero po wyjęciu z lodówki i spróbowaniu- z reguły jej smak jest kompletny bez soli a jeśli salsa wydaje nam się niedoprawiona to naszym pierwszym wyborem powinien być sok z cytryny.

Melonowa granita z mango i wodą różaną

Pozostając w nadziei, że pojawią się jeszcze upalne dni tego lato- przedstawiam Wam przepis przepyszny i genialny w swojej prostocie. Granita to nic innego jak sorbet lub zmrożony napój serwowany w formie pokruszonego lodu. Tak naprawdę bliżej mu do “smakowego śniegu”. Jedliście śnieg jak byliście mali? Ja uwielbiałam! Granita to dla mnie ekskluzywna wersja tego dziecięcego zimowego przysmaku.

Bazą jest tu orzeźwiający melon, słodyczy granicie dodaje przecier z mango a elegancji woda różana. Jeśli nie macie mango- zastąpcie go innym przecieram ze świeżych owoców np. truskawek lub malin. Wodę różaną ewentualnie możecie pominąć choć moim zdaniem pięknie się komponuje z melonem, można ją zastąpić innym kwiatowym specyfikiem np.paroma łyżkami syropu z kwiatów czarnego bzu lub wodą z kwiatów pomarańczy.

Życzę smacznego i dużo słońca na rozpoczynający się sierpień. Kiedy tylko zaświeci koniecznie spróbujcie tego deseru- naprawdę mile Was zaskoczy.

Print Friendly

MELONOWA GRANITA Z MANGO
(i wodą różaną)

1 średniej wielkości melon
1 szkl. pulpy z mango (może być z puszki lub przetarte świeże owoce)
2 łyżki wody różanej
2 łyżki soku z cytryny
3/4 szkl. lodowatej wody
2-3 łyżki słodzika (może być cukier, syrop z agawy, stewia, miód lub mniej lub więcej lub wcale w zależności od potrzeby i słodkości owoców).

1. Obierz melona, pozbądź się pestek, pokrój na mniejsze kawałki (to samo zrób z owocami mango jeśli robisz pulpę sam).
2. Wrzuć wszystkie składniki do blendera i miksuj na gładkie smoothie (będzie wodniste).
3. Wylej płyn na płaską tackę (najlepiej gdyby warstwa płynu miała nie więcej niż 2cm.) i wstaw do zamrażalnika.
4. Po 30-40 minutach sprawdź czy płyn już się zamroził, jeśli tak to zeskrob cały lód na drobne kryształki używając widelca.
5. Przekładaj granitę do pucharków lub szklanek i podawaj natychmiast jako deser z łyżeczką lub poczekaj aż zacznie się powoli roztapiać i podawaj jako napój z szerokimi słomkami .
6. Możesz zalać też kryształki granity odrobiną soku o temperaturze pokojowej i tak ją zaserwować gościom na przyjęciu.

Wypróbuj granity z innych owoców- zacznij od arbuza z miętą i truskawkami.

Buraczane lody

Dziś mam dla Was obiecane lody buraczane. Brzmią intrygująco i tak smakują. To pyszna i zdrowa alternatywa do lodów kupnych. Są wegańskie bez grama cukru a jednak smakują naprawdę dobrze! Spróbujcie i koniecznie poczęstujcie swoje dzieci. Takie lody mogą jeść bezkarnie całymi dniami.

Print Friendly

ZDROWE LODY BURACZANE
(wegańskie i bez cukru)

2 małe ugotowane buraki
1/2 szkl. soku z buraków
3/4 szkl. mrożonych malin
3 banany
sok z 1/2 dużej cytryny

Banany pokrój w plasterki, rozłóż na plastikowej tacy i włóż na parę godzin do zamrażalnika. Buraki zmiksuj w blenderze na gładkie pure. Wstaw do lodówki. Włóż mrożone banany i maliny do misy blendera, miksuj do czasu aż otrzymasz pure o konsystencji lodów, możesz stopniowo dolewać soku z buraków. Dodaj do lodów pozostały sok i pure buraczane, sok z cytryny. Zmiksuj na gładką masę, przełóż ja do maszyny do robienia lodów i postępuj wg. instrukcji obsługi urządzenia, lub wlej masę do płaskiego naczynia i wstaw do zamrażarki. Przez 3 kolejne godziny, wyciągaj co pół godziny, miksuj na krem (tak aby w masie nie zawiązały się kryształki lodu) i wkładaj z powrotem do zamrażarki. Podawaj w wafelkach lub w pucharkach. Przed każdym podaniem lodów pozwól masie odtajać przez 10 minut w lodówce, następnie zmiksuj ręcznym blenderem i nakładaj do wafelków .

Możesz do masy dodać innych mrożonych owoców, np. truskawek. Nie rezygnuj jednak z malin. Połączenie malin z burakami jest nieziemsko smaczne.

Wegański lukier do pierniczków

Update z dnia 2016.12.09- jeśli macie ochotę poznać oryginalny (niezweganizowany przez mnie- ten na dole w ramce) przepis na lukier i pierniczki Igi Sarzyńskiej, która jest autorem wszystkich prezentowanych na poniższych zdjęciach wypieków- zapraszam od jutra do kiosków, gdzie znajdziecie styczniowy numer Weranda Country a w nim obszerny materiał gdzie Iga zdradza swoje piernikowe sekrety.

Witam wszystkich świątecznie. Nie wiem czy jest jeszcze jakiś sens po raz kolejny przepraszać za nieregularne bywanie tutaj oraz wieczne opóźnienia w publikowaniu nowych postów. Tyle razy obiecywałam sobie, że to się zmieni. Dziś jednak postanowiłam przestać obiecywać i spojrzeć prawdzie w oczy. Nie jestem robotem a moja doba choćbym nie wiem jak próbowała nie chce się rozciągnąć do 36 godzin. Nie potrafię też wbrew całemu mojemu poczuciu estetyki i perfekcjonizmu pokazywać Wam tu rzeczy miernych, które nie przystają do moich standardów. Powstanie dobrego postu który zawiera rewelacyjne zdjęcia, dobry sprawdzony przepis i na dodatek ciekawą historie to są 3-4 dni wyjęte z mojego życiorysu. Przy zawrotnym tempie rozwoju mojej firmy fotograficznej, dziesiątkach kursantów którzy przewijają się przez moje studio każdego miesiąca, podpisanych kontraktach z zachodnimi agencjami i stałej współpracy z paroma polskimi magazynami wygospodarowanie 3-4 dni na napisanie choćby jednego miesięcznie wpisu zakrawa na cud lub szczerej mówiąc jest po prostu nierealne.

Najchętniej pokazywałabym Wam na blogu już tylko same zdjęcia (których ostatnio robię naprawdę dużo) i przemianowała go na blog fotograficzny. Co Wy na to? Nie obrazicie się na mnie?? Patrząc obiektywnie to czysto kulinarny ten blog i tak nigdy nie był…

No spójrzcie sami! Jaki pożytek z bloga kulinarnego, który publikuje przepis na lukier do świątecznych pierniczków w drugi dzień Świąt?? Czy to nie zakrawa na żart?

Jeśli ktoś jednak uzna, że lukier mimo wszystko mu się przyda (bo jest rewelacyjny nie tylko do pierników)- oto szczegóły.

Pod koniec października fotografowałam słynną kazimierska piekarnię rodziny Sarzyńskich, która słynie z produkcji tradycyjnych kazimierskich kogutów. Mnie jednak bardziej zauroczyły wypiekane tam i pięknie ozdabiane przez jedną z sióstr Szarzyńskich pierniczki.

Iga Sarzyńska jest niesamowitym cukiernikiem i wspaniałą osobą. Poznałyśmy się kiedy przyjechała do mnie parę miesięcy temu na kurs fotografii kulinarnej. Skromność, pracowitość, perfekcjonizm, niezwykły talent i geny pięciu pokoleń cukierników zamknięte w filigranowej, pięknej i pełnej wdzięku młodej dziewczynie. Spod jej ręki wychodzą najpiękniejsze polskie torty weselne, coraz to nowe kolekcje ciasteczek dekorowanych stylem angielskim czy całe osiedla domków z piernika. Iga to klasa sama w sobie i to na światowym poziomie. Jeżeli kiedykolwiek będziecie w Kazimierzu odwiedźcie koniecznie jej butik ze słodkimi kreacjami- poczujecie się jak w bajce. Tutaj macie stronę a tu FB Igi.

Nie muszę chyba dodawać, że wszystkie prezentowane na dzisiejszych zdjęciach pierniki są autorstwa Igi. Nikt kto zna mnie choć trochę nie podejrzewa, ze coś tak pięknego mogło wyjść spod mojej ręki. Iga do dekoracji swoich pierniczków używa klasycznego lukru królewskiego na białkach jak kurzych. Ja jednak nie używam jajek w swojej kuchni postanowiłam więc przepis Igi na idealny lukier zweganizować.

Okazało to się całkiem proste przy użyciu aqua-faby. Lukier okazał się tak samo dobry jak ten Igi i konia z rzędem temu, kto rozpozna, które pierniki na dzisiejszych zdjęciach są zdobione którym lukrem. Spójrzcie poniżej po lewej aniołek z lukrem WEGE po prawej nie. Wyglądają jak bliźniacy? Zawdzięczają to nie tylko wprawnej ręce Igi, (która potrafi zdobić pierniczki tak powtarzalnie jak automat) ale przede wszystkim takiej samej konsystencji i jakości lukrów (!!!). Idealne zdobienie pierniczków lukrem bez jajek było jednym z moich kulinarnych marzeń przez długie lata. Właśnie się spełniło i koniecznie musiałam się tą dobrą nowiną z Wami podzielić.

A teraz mam dla Was jeszcze na dokładkę parę dobrych rad od mistrzyni zdobnictwa piernikowego. Po pierwsze najlepiej zdobić pierniki metalową końcówką specjalnie do tego przeznaczoną (nr. 1 będzie do naszego lukru najodpowiedniejszy). Jeśli nie posiadacie takiego sprzętu, użyjcie woreczka z odciętym rożkiem lub zwiniętego w tutkę papieru do pieczenia. Koniecznie zawiążcie woreczek z drugiej strony aby lukier z niego nie wypadał podczas zdobienia. Jest to ważne ponieważ worka nigdy nie trzyma się za sam koniec lecz tuż przy samej końcówce by móc precyzyjniej nim manewrować. Poniżej Iga prezentuje jak chwytać worek, najpierw oddzielamy kciukiem porcję lukru w woreczku, pozostałe palce dłoni zaginamy i działają one jak pompka lekko naciskając woreczek podczas zdobienia.

Dzięki takiemu trzymaniu i odpowiedniej lekko ciągnącej konsystencji lukru można rysować na piernikach finezyjne wzory. Sekret tego, żeby były równiutkie i proste??? – nie można dotykać metalową końcówką ciasteczek. Dotykamy pierniczka TYLKO na początku tam gdzie zaczynamy naszą linię (tam lukier przykleja się do ciasteczka) potem jednak wyciskamy nitkę lukru w powietrzu i lekko kładziemy ją na ciastku, dotykając ciastka metalową końcówką znowu dopiero tam gdzie linia ma się skończyć. Widzicie o czym mówię?

Jeśli chcemy być precyzyjni i gładko prowadzić rękę z tutką należy oprzeć się stabilnie łokciami o blat, umieść obie dłonie nad ciastkiem. Aby dłoń która trzyma tutkę z lukrem nie drżała i rysowałam proste linie przytrzymujemy i prowadzimy ją palcem wskazującym drugiej dłoni. Tak jak na zdjęciach poniżej.

Kiedy patrzyłam na Igę wszystko wydawało mi się zupełnie proste, ona chyba nawet we śnie z zamkniętymi oczami potrafiłaby lukrem namalować obraz. Mnie nie wychodziło to na początku nawet w połowie tak dobrze jak jej. Jednak stosowanie się do powyższych rad Igi bardzo mi pomogło i szybko moje pierniki stały się dużo ładniejsze. Jak we wszystkim tak i w zdobieniu pierników-praktyka czyni mistrza. Po parudziesięciu próbach zaczęłam dochodzić do wprawy. W końcu większość wzorów w tej koronkowej formie zdobienia to tylko linie i malutkie kropeczki. Sami zobaczcie.

Print Friendly

WEGAŃSKI LUKIER KRÓLEWSKI
(idealny do pierniczków)

4 łyżki aqua faba
1 łyżka soku z cytryny
230-250g przesianego cukru pudru (najlepiej firmy Diamant bo jest najdrobniejszy)
1. Wyciśnij sok z cytryny przez sitko i zmieszaj z aqua faba.
2. Dodaj przesiany przez sitko cukier (na początek 230g). W cukrze nie może być żadnych grudek, im drobniejszy twój cukier tym lepszy będzie lukier (podobno najdrobniejszy cukier puder można dostać w delikatesach Mark&Spencer).
3. Ucieraj lukier gałką w makutrze lub łyżką w kubeczku jak kogel-mogel, przez około 7-10 minut, do czasu aż lukier będzie lśniący. (Lepiej nie używać miksera bo ubijanie lukru niepotrzebnie go napowietrza). Gotowy lukier powinien być gęsty i ciągnący, spadać z łyżki wolnym nieprzerwanym strumieniem i nie rozpływać się od razu. Bardzo dobrze jest to widoczne na zdjęciu lukru w miseczce.
4. Reguluj konsystencję lukru dodając więcej cukru lub soku z cytryny.
5. Włóż lukier do worka cukierniczego z jak najcieńszą końcówką (nr.1) zepnij worek klipsem aby lukier nie wypływał z drugiej strony i dekoruj swoje pierniczki. (więcej wskazówek jak dekorować w tekście powyżej).
6. Lukier zastyga po paru minutach (uważaj przy przesuwaniu udekorowanych ciastek), po pół godzinie jest zupełnie twardy. W zastygniętej formie jest dobry do spożycia nawet przez 2-3 miesiące.

Utarty lukier można przechowywać w zamkniętym pojemniku w lodówce do 5 dni. Jeśli się rozwarstwi przed użyciem trzeba bo jeszcze raz utrzeć z odrobiną dodatkowego cukru pudru.

Sałatka z pieczonym avokado

Witam serdecznie. Ostatnio na blogu dużo fotografii za to mało przepisów. Postanowiłam więc to zmienić. Dlatego choć czeka w kolejce już prawie gotowy wpis o mojej wyprawie ziemniaczanej to poczeka jeszcze chwilkę. A dziś mam dla Was oryginalną sałatkę z awokado. W końcu nie samymi zdjęciami człowiek żyje 🙂

Dla mnie awokado zdecydowanie najlepiej smakuje na surowo, posolone, skropione sokiem z cytryny i już. Koniec kropka! Nikt mnie nie przekona, że jest inaczej! Choć możecie próbować… Jednak od czasu do czasu nawet ja skuszę się aby skosztować coś nowego. Do licznych eksperymentów awokadowych skłoniła mnie zeszłoroczna wyprawa na farmę awokado na Sycylii (więcej przeczytacie TUTAJ).

Przywiozłam stamtąd tyle owoców, że przez dwa tygodnie jedliśmy w domu awokado na śniadanie, obiad, kolacje i podwieczorek. To był wielki czas eksperymentów z awokado w roli głównej. Prezentowana dziś sałatka jest jednym z tych całkiem udanych i oryginalnych przepisów z tamtego czasu. Danie idealnie łączy ze sobą różne tekstury i smaki : kruchość i kwaskowość jabłka ze świeżością ogórka oraz kremową konsystencją awokado. Całości dopełniają, słodka cebula, wyraźny ogórek kiszony, chrupiące pistacje i bogaty smak prażonych ziaren sezamu i siemienia.

Sałatka jest wegańska, bezglutenowa, niezwykle zdrowa i sycąca. Czegóż chcieć więcej! Można ją zawinąć w oryginalne wrapy lub jeść jak klasyczną surówkę. Można zabrać do pracy, na jesienny piknik czy zjeść przy ognisku razem z pieczonymi ziemniakami. Można położyć na kanapki lub nadziać nią pity. Można przygotować jako oryginalne danie na przyjęcie.

A Wy? Jak zwykliście jeść awokado??? Macie swoje ulubione patenty? Mnie się wydaje, że to owoc cały czas jeszcze przez mnie nieodkryty. Podzielcie się swoimi przepisami , ładnie poproszę.

Print Friendly

SAŁATKA Z PIECZONYMI KĄSKAMI AWOKADO
(z sezamem, siemieniem i jabłkami)

na sałatkę:
parę liści sałaty lodowej
garść kiełków lucerny
2/3 dużego dojrzałego awokado
1 malutkie jabłko (żółte lub zielone)
1/2 zielonego ogórka
2 plasterki cebuli cukrowej (opcjonalnie)
1 malutki ogórek kiszony lub małosolny
10 sztuk prażonych pistacji(najlepiej niesolonych)
oliwa z awokado lub oliwek, sok z cytryny, pieprz, sól, cukier

na pieczone kąski:
1/3 dużego dojrzałego awokado
2 łyżki siemienia lnianego
5 łyżek sezamu
1/3 łyżeczki soli
1/2 łyżeczki (łącznie!) ulubionych przypraw
użyłam po szczypcie: asofetidy, kuminu, kurkumy, kardamonu

1. Połowę łyżki siemienia zmiel w młynku na proszek. Dodaj, sól przyprawy, zalej 3 łyżkami wrzątku. Wymieszaj dokładnie rozcierając tak aby nie było żadnych grudek. Pozostaw do ostygnięcia.
2. Sezam i pozostałe siemię upraż na suchej patelni do czasu aż sezam zmieni kolor na złoty. Mieszaj cały czas aby nie przypalić. Odłóż 1 łyżkę uprażonych ziaren do dekoracji sałatki.
3. 1/3 awokado pokrój na cieniutki półplasterki zamaczaj każdy plasterek w mieszance z przyprawami a potem obtaczaj w uprażonych ziarnach. Układaj na blaszce do pieczenia, skrop leciutko oliwą z awokado i piecz przez 7-8 minut w nagrzanym do 200’C piekarniku. Wyjmij i ostudź zupełnie.
4. Pokrój na cieniutki plasterki (najlepiej na mandolinie) ćwiartki jabłka. Ogórka świeżego posiekaj w plasterki- kiszonego w słupki, grubo posiekaj pistacje drobniej cebulę. Awokado pokrój w cienkie plastry, większe przekrój na ćwiartki. Porozdzielaj kiełki. Wymieszaj wszystko z odrobiną oliwy, soku z cytryny, pieprzu, soli i cukru do smaku. Pozostaw przez chwilę aby smaki się połączyły.
5. Układaj sałatkę na liściach sałaty lodowej, dodaj na wierzch parę upieczonych kasków awokado, posyp odłożonymi uprażonymi ziarnami.
6. Podawaj natychmiast jako wrapy (po prostu zawiń liście sałaty z zawartością sałatkową w środku) lub jako sałatkę- wtedy liście sałaty warto porwać na mniejsze kawałki.

Uwaga! Awokado potrafi gorzknieć podczas pieczenia. Dzieje się tak najczęściej wtedy kiedy jest niedojrzałe lub za długo pieczone. Dlatego wybieraj do tego przepisu tylko dojrzałe miękkie owoce oraz nie piecz kąsków zbyt długo (dlatego prażymy same ziarna uprzednio na patelni aby skrócić czas pieczenia).

Litewski ser jabłkowy

Jesień rozgościła się już na dobre. Czas zacząć gromadzić plony w spiżarniach i piwnicach. Za chwilę zaczną się pierwsze nocne przymrozki. Warto przed nimi zebrać wszystko co jeszcze zostało na drzewach, krzewach i w ogrodzie. Dla tych, którzy w swoim posiadaniu mają dużo jabłek i jeszcze więcej wolnego czasu (w coraz dłuższe jesienne wieczory)- polecam dzisiejszy przepis.

Ser jabłkowy, słodki przysmak Litwinów, to nic innego jak bardzo gęsta i lekko podsuszona jabłkowa marmolada. Jabłka zmieszane z cukrem, miodem i cynamonem po odpowiednio długim odparowywaniu pakuje się do lnianych woreczków (identycznych jak do odcedzania sera- stąd nazwa) a potem suszy “ser” przez kilka dni na słońcu, w spiżarni lub w lekko nagrzanym piekarniku (dehydrator lub suszarka do warzyw tez powinny być dobre). Klasyczny ser jabłkowy powinien mieć konsystencję suszonych moreli. Mnie lepiej smakuje trochę miększy, mniej podsuszony.

Tradycyjnie na Liwie ser jabłkowy przed podaniem kroi się w paski lub kwadraty i czasami dodatkowo obtacza cukrem. Serwuje się go jako słodką przekąskę do gorzkiej kawy czy herbaty. Ser jest pyszny- mój syn nazywa go jabłkowymi cukierkami i chętnie zbiera na niego jabłka w naszym ogrodzie.

Mamy za domem wielką starą jabłoń z której darów robimy co jesień jabłkowy ser lub też bardzo dobry mus jabłkowy na zimę (który nigdy zimy u nas nie doczekuje). Jeśli macie ochotę można o nim więcej przeczytać tutaj.

Print Friendly

SER JABŁKOWY
(z miodem i cynamonem)

5 kg kwaśnych jabłek
3/4 kg cukru
2 łyżki miodu
1 łyżeczka cynamonu

1. Poprzedniego dnia- jabłka obrać i pokroić w dużą kostkę , zasypać cukrem i odstawić na całą dobę aby puściły sok.
2. Zlać sok do garnka i gotować powoli, mieszając do czasu aż zredukuje się o połowę. Dodać jabłka, miód, cynamon i gotować cały czas mieszając aż otrzymamy bardzo gęstą, nieprzywierającą do dna garnka masę o konsystencji marmolady.
3. Kiedy masa lekko ostygnie przełożyć ją do wilgotnych lnianych lub bawełnianych woreczków takich jak używamy do odsączania sera. Zawiązać i przycisnąć woreczek czymś ciężkim (np. włożyć pomiędzy dwie deski do krojenie i postawić na górze garnek z wodą). W ten sposób powinien odcisnąć się nadmiar soku z sera i będziemy go mogli krócej suszyć. Zostawić ser “w odciskarce” przez 2-3 dni. Potem powiesić w suchym i przewiewnym miejscu na następne parę dni aby ser się podsuszył. Może być również na słońcu w ogrodzie, trzeba tylko uważać, żeby do naszego sera nie dobrały się insekty. Muszki owocówki go uwielbiają.
4. Można też ominąć punkt 3 i wyłożyć nieodciśniętą masę prosto z garnka do płaskiego naczynia, uformować odpowiedni kształt, poczekać aż wystygnie, przełożyć na pergamin i suszyć w lekko uchylonym i nagrzanym do 90’C piekarniku, przez parę dobrych godzin, do uzyskania pożądanej konsystencji.
5.Odpowiednia konsystencja to taka przypominająca wnętrze miękkich suszonych moreli. Generalnie chodzi o to aby ser dał się ładnie kroić w paski lub kostkę.
6. Na Litwie podaje się go tradycyjnie właśnie taki pokrojony na podwieczorek do gorzkiej kawy lub herbaty.

My lubimy jabłkowy ser nieco miększy w konsystencji od tradycyjnego. Ma być jak bardzo twarda kwaskowa marmolada, którą z łatwością da się kroić nożem a potem obtaczać dodatkowo w cukrze z cynamonem.

Prezentowany dziś przepis na ser jabłkowy ukazał w moim tekście o kuchni litewskiej w sierpniowym numerze magazynu Voyage z 2014 roku.