Otwieram zapisy na Kursy Online

Witam serdecznie i uprzejmie zawiadamiam, że w związku z zaistniałą sytuacją- od dwóch tygodni zamieniłam moje kursy fotografii kulinarnej– na zajęcia ONLINE.


JAK PRACUJEMY

Szkolę jak zawsze w systemie jeden do jeden- czyli całą swoją uwagę czas i energię poświęcam jednej osobie na raz. Komunikujemy się najczęściej przez hangout (komunikator g-maila) i/lub messenger. Pracujemy w dwugodzinnych blokach 2- 3 razy w tygodniu- to te osoby, które potrzebują zrobić szybkie postępy. Natomiast te, które mają celowane potrzeby lub pytania- wybierają sesje pojedyncze.

CZEGO NAJPROŚCIEJ NAUCZYĆ SIĘ ONLINE
Zawsze pozostanę zwolenniczką nauki twarzą w twarz i jak tylko minie ten szalony czas z powrotem zacznę zapraszać Was do mojego studia. Dopóki jednak nie ma takiej możliwości uczę się jak przekazywać Wam wiedzę wirtualnie online. Nie na wszystko opracowałam jeszcze idealne sposoby ale z wielkim powodzeniem uczę już takich aspektów jak:

  1. Sztuka kompozycji i stylizacji w fotografii kulinarnej (uniwersalna wiedza przydatna na każdym etapie zaawansowania)
  2. Od czego zacząć naukę fotografii kulinarnej
  3. Jaki sprzęt wybrać, na co zwrócić uwagę przy zakupie
  4. Podstawy obsługi aparatu w fotografii kulinarnej
  5. Obróbka graficzna zdjęć kulinarnych w programie Photoshop
  6. Ocena portfolio- konstruktywna krytyka(lub pochwały) Twoich zdjęć
  7. Jak pójść dalej w fotografii kulinarnej kiedy czujesz, że utknęłaś
  8. Jak pracować nad własnym stylem
  9. Jak ja to robię- że „robię TAKIE zdjęcia”.
  10. Wszystko inne o co chciałabyś mnie zapytać.

DLA KOGO SĄ SZKOLENIA

Moje szkolenia są dla każdego ale spotkania online polecam szczególnie osobom, które:

  1. Zawsze marzyły aby zacząć robić ładne zdjęcia jedzenia ale nie wiedzą od czego zacząć.
  2. Mieszkają za granicą (to jest być może jedyna taka szansa aby szkolić się u mnie online).
  3. Były już na kursach u mnie ale chcą się dodatkowo dokształcić (np. w obróbce) lub omówić swoje postępy
  4. Fotografują już jakiś czas ale mają potrzebę usystematyzowania wiedzy w konkretnej dziedzinie (np. kompozycji)
  5. Są profesjonalnymi fotografami ale nie mają doświadczenia w dziale fotografii kulinarnej
  6. Są restauratorami czy cukiernikami- mają przestój w swojej pracy i postanowili wykorzystać go do nauki czegoś pożytecznego.

JAK SIĘ ZAPISAĆ
Wystarczy wysłać krótką wiadomość, że jesteście zainteresowani używając:

  1. Formularza kontaktowego na blogu TUTAJ
  2. Można też wypełnić szerszą ankietę zgłoszeniową na kurs TUTAJ.
  3. Można skontaktować się ze mną przez FB- TUTAJ.
  4. Można napisać do mnie również na greenmorning.pl@gmail.com

W każdym wypadku warto podać swój numer telefonu lub mail abym mogła się z Wami w szybki sposób skontaktować i omówić Wasze oczekiwania wobec naszych spotkań. To są zajęcia „szyte na miarę” więc mogą (a nawet powinny) być dostosowane do Waszych potrzeb.

ILE TO KOSZTUJE

Cena 1 godz. indywidualnych konsultacji online kosztuje 100zł . Minimalna ilość wykupionych lekcji to 2 godz- w takich blokach najczęściej prowadzę zajęcia i moim zdaniem jest to optymalne i najbardziej się sprawdza.

OPINIE UCZESTNIKÓW

Szkole w fotografii kulinarnej od ponad 7 lat. Policzyłam ostatnio, że przez ten czas przeszkoliłam ponad 400 osób (głównie w systemie jeden do jeden). Wystarczy o kursy u mnie zapytać na jakimkolwiek forum fotografii kulinarnej aby uzyskać odpowiedź. Na pewno na każdym z nich znajdzie się parę jak nie parędziesiąt osób, które miałam przyjemność szkolić.
Jeśli chodzi o kursy online prowadzone od zaledwie 2 tygodni oto opinie które napisały moje obecne kursantki:

*

Kinga bardzo dobrze przekazuje wiedzę-jasno i konkretnie…cierpliwie odpowiadała na pytania oraz oświeciła mnie w kilku ważnych kwestiach foto. Cieszę się, że odbywają się szkolenia on-line. Nie musiałam tracić czasu na dojazd, a samo szkolenie odbyło się bez przeszkód.Dziękuję ?
Beata Cebula

*

W końcu przestałam się bać swojego własnego aparatu fotograficznego i zrozumiałam dlaczego warto abym używała lustrzanki zamiast telefonu do fotografowania dań w mojej restauracji.
Monia Olbrychowska

*

Myślę, że osób z takim kompendium wiedzy i zdolnością jej przekazu jest naprawdę niewiele. Wrażliwość, kreatywność i poczucie humoru Kingi, wprowadzają luźną atmosferę podczas lekcji i sprawiają, że przyswojenie wiedzy wydaje się dużo szybsze i łatwiejsze. Dziękuję, że mogłam się od Ciebie uczyć i że udostępniłaś mi tajniki swojej wiedzy.
Agnieszka Kowalczyk

*

Mieszkam na Północy Włoch, zawsze marzyłam aby kiedyś przyjechać na kurs do Kingi- jednak moja praca zawodowa nigdy mi na to nie pozwalała. W tym trudnym czasie kiedy siedziałam zamknięta w domu już ponad miesiąc informacja na Fb, że Kinga rozważa szkolenie online była dla mnie jak promyk nadziei. W tej chwili jestem po 3 zajęciach z Kingą i nie mogę się doczekać kolejnych. Dziękuję Kingo za spełnione marzenie i ogrom wiedzy przekazywany z takim zaangażowaniem.
Jola Picorini

*

Nie przypuszczałam, że tyle można się dowiedzieć o fotografii jedzenia w zaledwie 6 godzin szkolenia i to jeszcze online. Gdybym była świadoma ogromu wiedzy jaki dostanę z takiego szkolenia zapisałabym się już dawno temu.
Aldona Siekierka



Wielkanocna sesja dekoracyjna dla magazynu Country

Kochani, niech, pomimo wszystko, to będzie wspaniały czas dla nas wszystkich. Bądźmy blisko siebie nawet jeśli oddaleni, nie traćmy spokoju nawet jeśli boimy się o przyszłość. 

Dziś prezentuje Wam garść inspiracji wielkanocnych z sesji, która ukazała się w kwietniowym wydaniu magazynu Weranda Country i powstała przy współpracy z Anią Simon. Może kogoś zainspirujemy do jakiś dekoracji „last minute” 😉
Wspaniałych Świąt Wam życzę, na pewno będą wyjątkowe i niezapomniane i przyjdzie czas, kiedy będziemy sobie opowiadać o nich anegdoty. Oby były wesołe. Ściskam Was wszystkich mocno- choć wirtualnie. 
I pamiętajcie, nic nie trwa wiecznie więc nawet i to przeminie i znowu będzie normalnie choć może inaczej. I mam szczerą nadzieję, że będzie inaczej- bo jeśli taka lekcja nas nie zmieni i nic nie nauczy – to jaką następną będzie nam Wszechświat musiał zesłać, żebyśmy się jednak coś nauczyli…???
Myślmy o sobie miło w te święta, pamiętajmy o tych, których z nami nie ma, cieszmy się małymi rzeczami a jeśli zdarzyło nam się być samemu ze sobą bądźmy dla siebie dobrzy i cieszmy się, że udało nam się spędzać ten czas w TAK zacnym towarzystwie. 
Ja mam wielki plan przez te parę dni przygotować się do fotograficznych szkoleń online, które prowadzę już z powodzeniem od dwóch tygodni i wiecie co? Zaczynam to lubić. Okazało się, że mogę spotkać się i pomóc rozwinąć skrzydła w fotografii kulinarnej znacznie większej ilości osób niż dotychczas robiłam to w swoim studio. 
A więc, wychodzi na to, że „co nas nie zabije to nas wzmocni” i tej dewizy, przynajmniej ja zamierzam się trzymać w nadchodzących tygodniach. Do usłyszenia wkrótce…



Wielkanocna sesja dekoracyjna dla Werandy

  Dzisiejsza sesja powstała na zlecenie magazynu Weranda i została opublikowana w kwietniowym wydaniu magazynu. I tutaj pewnie normalnie zaprosiłabym Was do kiosków abyście magazyn nabyli i obejrzeli całość ale niestety nic ostatnio nie jest „normalnie”.
  W związku z tym chciałabym Was dziś zachęcić do czegoś innego, do zakupu wersji online magazynu lub do zamówienia magazynu z dostawą do domu. Tutaj możecie to zrobić KLIK.
   Weranda jest publikowana przez wydawnictwo TEJOT- jedną z nielicznych już polskich firm, która nie została wykupiona przez niemieckie koncerny wydawnicze. Ostatnie lata jak wiecie nie są w ogóle łaskawe dla rynku wydawnictw prasowych a kryzys pandemii może takie małe wydawnictwa po prostu „zabić”.
  Jeśli więc chcecie abym dalej mogła pracować i miała dla kogo tworzyć a wy będziecie mogli cieszyć tu oczy wspaniałymi zdjęciami i przepisami – proszę wesprzyjcie wydawnictwo kupując gazetę online.
  Tak się składa, że oba kwietniowe wydania, zarówno Werandy jak i Weranda Country pełne są moich zdjęć i przepisów. Wszystkie takie optymistycznie wiosenne, jak te dzisiaj prezentowane, które powstały przy współpracy z Anią Simon. Aniu -serdecznie dziękuję- bez twojego udziału ta sesja w połowie nie byłaby taka piękna.
  Ps. Na koniec jeszcze koniecznie muszę dodać, że te piękne pisankowe ciasteczka zostały wykonane przez Igę Sarzyńską i można zamówić je TUTAJ.



Historia pewnego zdjęcia

     Mam dwa najczęściej zadawane mi w mailach przez moich czytelników pytania, pierwsze brzmi „Jakim sprzętem fotografujesz?”. Z tym pytaniem rozprawiłam się już dawno- stworzyłam po prostu standardowy mail z moimi rekomendacjami sprzętowymi i używając opcji „kopiuj-wklej” zaspokajam Waszą ciekawość lub pomagam nabyć coś sensownego na początek drogi w fotografii kulinarnej.
     Odpowiedź na drugie pytanie sprawia mi jednak o wiele więcej problemów. Ponieważ brzmi ono: „Jak Ty to robisz, że robisz takie piękne zdjęcia?”. Przyznam Wam się szczerze, że choć jest ono w pewnym sensie wyrazem docenienia wywołuje u mnie odrobinę irytacji- no bo co na takie pytanie – i to jeszcze zadane w mailu mogę odpowiedzieć??? Sam mój wykład o sztuce kompozycji w fotografii kulinarnej, który często wygłaszam na moich grupowych kursach czy warsztatach potrafi trwać 8 godzin- a to przecież tylko stylizacyjna strona tej fotografii. Na indywidualnych zajęciach- próbuję na to pytanie odpowiadać moim kursantom przez bite 2 dni nauki- nie potrafię w jednym krótkim mailu zawrzeć odpowiedzi na tak postawione pytanie.
    No chyba, ze napiszę…” Po prostu taka zaje…ista jestem!”… i uwierzcie mi miałam już nie raz ochotę to zrobić 😉 Zamiast tego, wpadłam dziś na pomysł aby opisać Wam krok po kroku historię powstania jednego zaledwie mojego zdjęcia. Z doświadczenia wiem, że rzadko kto zdaje sobie sprawę jak skomplikowany i czasochłonny jest to proces. Do pokazanie tego procesu postanowiłam wybrać zdjęcie, które ukazało się na okładce kwietniowego wielkanocnego numeru magazynu Weranda Country. Kadr powstał podczas maratonu zdjęciowego, który zafundowałyśmy sobie wraz z Anią Simon (moją współpracownicą) w Niemczech w lutym b.r.  Oprócz tego zdjęcia -podczas intensywnego tygodnia pracy powstały 4 duże sesje a w nich dziesiątki podobnie pracochłonnych ujęć.
    A więc, jak powstaje zdjęcie, któremu poświęcasz parę sekund kartkując magazyn w kiosku??? Otóż powstaje zwykle dość długo i żmudnie. Od czego by tu zacząć? Może od tego, że 7 dni wcześniej musisz posiać rzeżuchę i podlewać ją codziennie aby równomiernie i pięknie wyrosła. Ok, masz to szczęście, że robisz 4 wielkanocne sesje na raz więc możesz ją wykorzystać do paru innych ujęć. Potem musisz rzeżuchę umieścić w koszyku (bo przecież w nim nie rosła!) ale wróć zapomniałam napisać o tle na którym fotografujesz. Najpierw musisz je zrobić.
      W tym wypadku przez całe dwie noce farbowałyśmy z Anią stare prześcieradła w fantazyjne plamy i wzory różnych kolorów. Do zdjęcia z koszyczkiem wybrałyśmy to w odcieniach żółci i intensywnej zieleni. Prześcieradło trzeba idealnie zawiesić na specjalnej konstrukcji tak aby się nie marszczyło (inaczej w tych miejscach na zdjęciu pojawią się cienie). Kiedy już w końcu ustawiłyśmy konstrukcję,wszystko wygładziłyśmy i upięłyśmy specjalnymi klipsami okazało się, że w tym miejscu w którym wypadało na tle postawić koszyk kolory plam są za intensywne i przytłoczą wizualnie zdjęcie. Cały proces należało więc powtórzyć (poczynając od ponownego wyprasowania materiału) i zawiesić wszystko odwrotnie. Jak nam się wydawało, że w końcu to mamy…. to … jeden z klipsów podtrzymujących konstrukcję  wystrzelił jak z procy, złamał się i cała konstrukcja runęła w gruzach. I dzięki Ci Panie Boże, że teraz, kiedy nie stało na niej nic co by się mogło zniszczyć lub potłuc (to przecież sesja Wielkanocna!) wystarczyło konstrukcję po prostu TYLKO obudować po raz 3 (!!!).
     W porządku – po dobrej pół godzinie w końcu uporałeś się z tłem i masz konstrukcję na której możesz ustawiać scenę (nie za bardzo skomplikowaną i pracochłonną jak na wykonywane przeze mnie na co dzień zdjęcia).  Wracamy więc do koszyka i umieszczenia w nim rzeżuchy. Koszyk okazuje się być jednak za głęboki i rzeżucha do niego wpada tak, że prawie jej nie widać. Trzeba ją więc BARDZO delikatnie wyciągnąć (5 minut!) i opracować system co i jak pod nią podłożyć aby utrzymało całą konstrukcję (kolejne 15 minut). Kończy się na ugniecionych gazetach i talerzu (dopiero 10-ty przymierzany idealnie pasuje rozmiarem. Dobrze,że to studio fotografii kulinarnej- talerzy więc tutaj dostatek 😉
   Ale zaraz, wróć, koszyk też został najpierw znaleziony i wybrany do sesji, potrzebny był o pastelowych odcieniach, nie za bardzo rzucający się w oczy. Ania znalazła taki na jakiejś wyprzedaży, wcześniej przymierzałyśmy go do innej sesji i wtedy odcięłyśmy od niego uchwyt. Teraz kiedy ustawiłyśmy plan tego ujęcia okazało się, że uchwyt bardzo by się przydał z powrotem. Ale oczywiście w ferworze walki gdzieś się nam zapodział, szukałyśmy kolejne 10 minut ale bez skutku. Zamiast więc marnować więcej czasu włączyłyśmy kreatywność- poszłyśmy po baziowe gałązki do ogrodu i ukręciłyśmy z nich coś co miało imitować uchwyt koszyka. I wcale nie poszło tak prosto jak by się mogło wydawać. Po pierwsze gałązki były twarde i zamiast się wyginać po prostu się łamały. Po drugie jak już znalazłyśmy takie bardziej plastyczne to z jednego końca były sztywniejsze i „uchwyt” przekrzywiał się cały czas w którąś ze stron, w końcu trzeba było tak pokombinować umieszczając patyczki w obu stron i je powyginać żeby wyglądało to wszystko w miarę symetrycznie (kolejne 15 minut pracy).
     W międzyczasie, kiedy Ania walczyła z uchwytem- ja układałam wnętrze koszyczka: jest w nim aż 10 jajek różnej wielkości i kolorów. Część to prawdziwe jajka malowane klasycznymi farbkami do jajek, część to wydmuszki naturalnej barwy, część to styropianowe atrapy pomalowane w różne odcienie i nakrapiane farbkami akrylowymi. Wszystko to w założonych kompozycyjnie odcieniach kolorów występujących w tym ujęciu. Czas poświęcony na malowanie jajek? Trudno policzalny- Ania przygotowywała je do wszystkich 4 wielkanocnych sesji już 2 tygodnie wcześniej- miałyśmy ich wielki kosz- więc było z czego wybierać.
No i są jeszcze w koszyczku ptaszki, zakupione gdzieś przy okazji do innej sesji, czekające w zasobach, które ma każda stylistka (na wszelki wypadek). Wybieram je z wielkiej kolekcji Ani ze względu na kolory, które idealnie pasują do mojej koncepcji zdjęcia. Ptaszki mocuje się na specjalne klipsy i one nas ratują, kiedy gałązki z prowizorycznego uchwytu nie chcą współpracować (patrz zdjęcie nr 3 i 4). Jeszcze parę dodatkowych drobiazgów- kolorowe piórka i wiosenne kwiatki (które trzeba wcześniej zdobyć szukając w wielu kwiaciarniach- to jest przecież luty a nie kwiecień takie sesje robi się dużo do przodu).
    I już, już prawie to masz… ale kiedy zerkasz przez wizjer wyraźnie widzisz, że zdjęciu brakuje „trójwymiarowości”. Kombinujesz więc przez kolejne 10 minut aby w końcu rozumieć, że potrzebujesz w kadrze jakiegoś drugiego planu, czegoś niezobowiązującego, może parę wiosennych gałązek. Ot parę gałązek?! Co za problem? Otóż, żeby te parę gałązek tak subtelnie wyglądających w kadrze tam zaistniało, musisz z ogrodu przytachać wielką doniczkę w której taki krzaczek z gałązkami sobie rośnie (no mogłabyś uciąć krzaczek ale wtedy masz go na raz a Ty przecież masz w perspektywie jeszcze parę innych sesji i dziesiątki zdjęć!). Więc tachasz doniczkę z ogrodu do studia i choć mdleją Ci ręce to trzymasz ją oburącz na dużej wysokości. Trwa to długo bo starasz się wycyrklować tak aby donica nie wchodziła w kadr a gałązki na zdjęciu wyglądały jak najnaturalniej. Wszystko to robisz nie widząc kadru sama lecz jesteś kierowana przez osobę, która stoi z drugiej strony aparatu i obserwuje ujęcie przez obiektyw. Dlaczego po prostu nie postawisz doniczki z boku i sama nie pójdziesz sprawdzić? Ani mi się waż! Nie możesz nawet lekko oprzeć tej ciężkiej donicy o moją niestabilną konstrukcję (budowaną już 3 razy!!!) bo wszystko się rozwali, będzie katastrofa i trzeba będzie budować wszystko od początku.
    No i teraz to już właściwie można robić „pstryk”. Patrzę na zegarek- minęło bagatela 3 godziny, a ja i tak się cieszę, że poszło całkiem szybko. Niestety nawet nie za bardzo mogę się nacieszyć rezultatem bo za godzinę muszę być na lotnisku w Kolonii skąd lecę na weekend do Mediolanu (mam tam wystawę swoich cytrusowych zdjęć, to jest luty a więc jeszcze przed całym cyrkiem z pandemią), zostawiam Anię z całym bałaganem do posprzątania, wyciągam kartę z aparatu wrzucam do torby, obejrzę zdjęcia na laptopie czekając na lotnisku przed bramką. Poświęcę kolejne pół godziny na wybór tego właściwego ujęcia, zobaczę jak komponuje się z innymi zdjęciami z całej sesji (to było ostatnie zamykające pracę nad tą konkretną sesją), czy pasuje kąt fotografowania, rodzaj kompozycji. czy nie powtarzają się za bardzo elementy występujące w tym kadrze i innych zdjęciach z tej samej sesji.  Wszystko musi być spójne ale jednocześnie różnorodne.
    Jeszcze tylko obróbka w Photoshopie i właściwie można już wysyłać całą sesję do redakcji magazynu Weranda Country, który zdjęcia zamówił. A warto, żebyś wiedział, że w jednej takiej dekoracyjnej sesji powinno się znaleźć około 15 takich ujęć. Jeśli masz wielkie szczęście to jedno z takich ujęć trafia na okładkę magazynu i tam jest przerabiane, kadrowane, kolorowane i modyfikowane do woli przez redakcyjnych grafików aby spełniło swoje funkcje marketingowe na półce w kiosku. Ale z tym to Ty już nie masz NIC wspólnego ani niestety nie masz na to żadnego wpływu. Więc po prostu idziesz robić kolejne zdjęcie do kolejnej sesji, którą czytelnicy przekartkują biorąc magazyn w kiosku do ręki. Może go nawet kupią- obejrzą, poczytają i wyrzucą do kosza. Ot cała historia jednego zwykłego zdjęcia, których robię setki rocznie.
     Uff!, jak zwykle się rozpisałam. Jak sądzicie? Czy było warto? Czy to jest wystarczająca odpowiedź na pytanie „Jak Ty to robisz, że robisz takie piękne zdjęcia?” ???????



Photography Workshop in Vienna – Warsztaty fotograficzne w Wiedniu

    Maybe, there is here someone, who lives in Vienna and wants to meet me on my foodphotography workshop. There will be a chance for it, on April 4th 2020. We invite you to a beautiful ayurvedic- culinary studio in the center of Vienna. If you have any questions or want to registrate, please contact organiser: Sandra Hartmann, mail:info@ayurveda-alchemist.at, phone: +43 699 1007 0988

        Może mam tutaj jakiś czytelników, którzy mieszkają w Wiedniu i mieliby ochotę spotkać się, ze mną na warsztatach fotografii kulinarnej. Będzie ku temu okazja już 4 kwietnia 2020 roku. Zapraszam, do pięknego kulinarnego studia w samym centrum miasta. Wszystkie pytania i chęć uczestnictwa- zgłaszajcie proszę do organizatorki Sandry Hartmann, mail:info@ayurveda-alchemist.at, telefon: +43 699 1007 0988

See you in Vienna :)))))



Paprocie i sukulenty- sesja dekoracyjna.

     Prezentowana dziś sesja wykonana została na zlecenie miesięcznika Weranda Country we współpracy z Anią Simon. Powstała zeszłego lata ale dopiero w tym miesiącu można ją obejrzeć w kioskach- trafiła do marcowego wydania magazynu.    To jedna z moich najlepszych sesji 2019 roku. Przynajmniej w moim osobistym rankingu. Tak chciałabym fotografować- minimalistycznie, monochromatycznie i bardzo spójnie.     Nie zawsze się tak da, a raczej- najczęściej tak się nie da 🙂 Szczególnie w fotografii kulinarnej i szczególnie w pracy dla magazynów. Ale ja się nie poddaję i od czasu do czasu udaje mi się opublikować gdzieś taką perełkę 🙂   Oryginalnie miała być to sesja jesienna z mchu i paproci- leśna, z pieńkami drewna i kolorami ziemi. Jednak nie zawsze plan który masz działa.
   Moja babcia zwykła mówić: Ty masz Kingusiu swój plan, ja mam swój plan a tam na górze mają dla nas swój plan. Więc jak czasami coś nie idzie tak jak chciałaś to wcale nie znaczy, że nie idzie wg. planu…     Więc ja cały czas się uczę, na każdym polu mojego życia- żeby nie oporować, żeby pozwolić płynąć temu co ma być. Bo najczęściej na końcu się okazuje, że miało to sens i stał za tym jakiś plan- niekoniecznie mój.
   Tu też się okazało, że kiedy się „odwiązałam” od koncepcji, która w żaden sposób nie chciała wyjść na zdjęciach i poddałam się temu co popłynęło- to wyszło coś bardziej autentycznego, mojego, pięknego. I osiągnęłam to dużo mniejszym wysiłkiem a praca sprawiła mi dużo więcej przyjemności.    Bo to wspaniałe uczucie, po prostu PUŚCIĆ, pozwolić życiu płynąć i zobaczyć gdzie nas zaniesie. To nie znaczy poddać się, czy odpuścić. Znaczy tylko mieć odwagę, żeby uwierzyć, że ktoś, tam na górze, ma dla nas plan. A że z góry z reguły widać więcej to pewnie i jego plan jest lepszy- więc może jednak warto zaufać…  Co sądzicie?